Αποτύχαμε τελικώς. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αποτύχαμε οι γονείς , οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι «μεγάλοι» . Σε μια εποχή όπου ορθά έχει ονομαστεί Εποχή της Πληροφορίας (Information Age) , τίποτα , δυστυχώς ή ευτυχώς, δε μπορεί να μπει κάτω από το χαλί. Θα γεννηθεί στο μυαλό σου , φίλτατε αναγνώστη, διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου , εύλογα η απορία : «Πού αποτύχαμε ρε φίλε;»
Αποτύχαμε, φίλε αναγνώστη, στο να ακούσουμε τα παιδιά μας.
Αποτύχαμε στο να αφουγκραστούμε τις σιωπηλές κραυγές τους που ραγίζουν τα σαθρά θεμέλια μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση.
Αποτύχαμε στο να τους δώσουμε μια ευκαιρία να αλλάξουν αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε κι εμείς, πυρακτωμένοι κάποτε από την παιδική και εφηβική μας φλόγα της αντίδρασης και της διάθεσης για ανατροπή της καθεστηκυίας αποτελματωμένης πραγματικότητας.
Αποτύχαμε στο να τα στηρίξουμε να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Το παρόν άρθρο δεν είναι μια προσπάθεια κατακραυγής όλων όσα οδήγησαν εκεί. Τους λόγους ,λίγο πολύ , όλοι τους γνωρίζουμε και είτε τους αναγνωρίζουμε είτε εθελοτυφλούμε. Το παρόν άρθρο απλά είναι μια προσπάθεια ανάδειξης της σήψης που λιώνει το ιερό κορμί των χαμένων ελπίδων των νέων γενεών .
Θα αντιδράσει κάποιος , όχι αδίκως μιλώντας πρακτικά, και θα πει : «Άσε μας ρε φίλε, τι τους λείπει; Όλα τα έχουν τη σήμερον και δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένα». Φευ, μακριά από μένα οποιαδήποτε διάθεση να υποδυθώ το θεματοφύλακα παραδοσιακών αρχών και θέσεων που «τα παλιά τα χρόνια ανέθρεφαν σωστά τα παιδιά τότε».
Ωστόσο, το φτωχό μου το μυαλό το ροκανίζει ως τερμίτης μια απορία : Αφού όλα ήταν άρτια παλιά και τα παιδιά μεγαλώναμε ορθά με αρχές, αξίες και δίχως, στις περισσότερες περιπτώσεις, να τους λείπει κάτι ουσιαστικό, γιατί εξελιχθήκαμε σε καταστροφείς των νέων γενεών , αντί να λειτουργούμε ως ασπίδες για αυτές και εκείνοι που θα τις βοηθήσουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν σε όποια δικιά τους ουτοπία τις κάνει να πραγματωθούν ως άνθρωποι και ψυχές;
Δε θα αναλωθώ , ούτε θέλω να κουράσω αναφερόμενος στα αίτια και τα αποτελέσματα της ανατροφής , της διαπαιδαγώγησης και της ηθικής, κοινωνικής και διαπροσωπικής καλλιέργειας που γαλουχούμε τα παιδιά και τους νέους. Άλλωστε, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων τα γνωρίζει γιατί τα βιώνει καθημερινά στο σπίτι, στο σχολείο , στο δρόμο , παντού…
Θα επικεντρωθώ σε δύο στοιχεία : αυτό της παραίτησης από κάθε προσπάθεια να κυνηγήσουν οι νέες γενιές αυτό που δικαιούνται ως αυθύπαρκτες οντότητες και σε αυτό της υποβόσκουσας οργής που διαφαίνεται , αν κάποιος θέλει να το παρατηρήσει, στο βλέμμα, στον τρόπο διασκέδασης, στο πώς δομούν σχέσεις, στο πώς κάνουν έρωτα , στο πώς ψηφίζουν , στο πώς απομονώνονται στις ηλεκτρονικές συσκευές – φυλακές , στο πώς εν γένει και εν τέλει συμπεριφέρονται.
Παραίτηση … Οι νέες γενιές ζουν σε μια κοινωνία όπου όλα γύρω τους βρίσκονται σε αργή αποσύνθεση. Κοινωνικά, οικονομικά, συναισθηματικά, όλα καταρρέουν. Λάθη των μεγάλων ; Αποτέλεσμα του συστήματος στο οποίο φυτοζωούμε; Ο καθένας μπορεί να το αποδώσει όπου επιθυμεί. Το θέμα είναι ότι νιώθουν ότι πατούν σε κινούμενη άμμο και ψάχνουν να βρουν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν . Και τα κλαδιά που προσφέρονται είναι ουσιαστικά σάπια… Θεοποιημένα τεχνολογικά επιτεύγματα, χρήμα , καταχρήσεις ουσιών , ανούσια διασκέδαση φτιασιδωμένη με τατουάζ, χρυσόσκονη και τόνους μακιγιάζ και πομάδας, βία, ασύδοτες κι άνευ συναισθήματος σαρκικές εμπειρίες, κατασκευασμένη ελευθερία. Ραγίζουν , σπάνε , αλλά είναι τόσα πολλά που διατηρούν εσαεί , ως φαίνεται, την ελπίδα ότι μπορούν να τα τραβήξουν έξω από το βούρκο της καταστροφής προσωπικοτήτων και συνειδήσεων.
Έτσι , όλη αυτή η ατέρμονη προσπάθεια να σωθούν από το μελλοντικό εαυτό τους και να επιλέξουν οι ίδιοι τι και πώς θα ζήσουν, φουντώνει την απογοήτευση και κυρίως τρέφει το «τέρας» της οργής. Μια οργή βαθιά, τόσο σιωπηρή που κάνει εκκωφαντικό θόρυβο, που ξεχειλίζει σαν ορμητικός χείμαρρος σε πλαγιά ορφανή από δέντρα και σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Μια οργή – σύντροφος και συμπολεμιστής … Μια οργή που αδυνατεί να εκφραστεί , κλείνει τα παιδιά στον εαυτό τους και σπάει τα μέσα τους σε πολύ μικρά κομματάκια χαμένων ελπίδων.
Ωραία , ρε έξυπνε, και τι μπορεί να γίνει ;
Πρέπει να καταλάβουμε άμεσα ότι εμείς οι μεγάλοι δε μπορούμε να δώσουμε τη λύση. Έχουμε χάσει πλέον το δικαίωμα να καλούμαστε οιονεί μέντορες και «δάσκαλοι» . Εμείς είμαστε η ρίζα του προβλήματος, όχι η λύση. Διαπράξαμε ένα έγκλημα που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στην ιστορία της κοινωνίας κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το μόνο που είμαστε σε θέση, έστω και την ύστατη στιγμή, να κάνουμε είναι να κάτσουμε και να ακούσουμε τα παιδιά. Να μάθουμε από αυτά. Για το μόνο πράγμα που είμαι πλέον σίγουρος είναι ότι έχουμε έρθει στον κόσμο για να μάθουμε ο ένας από τον άλλο. Παρόλα αυτά, επειδή θεωρούμε ότι η δική μας αλήθεια είναι η επικρατέστερη , οδηγούμαστε στο ακριβώς αντίθετο δρόμο. Αυτόν της αποξένωσης και του χάσματος. Ωστόσο , αν προσπαθήσουμε να ζήσουμε με ενσυναίσθηση και να ακούσουμε τις κραυγές των παιδιών και τω νέων , ίσως να είμαστε σε θέση να ελπίζουμε σε μια επανεκκίνηση … Ίσως…
Ο γράφων θα προσπαθήσει να μιλάει λιγότερο και να ακούει περισσότερο…
Μάρκος Παλαμάρης
Μέρος του προβλήματος
Dare to Be 